Καθένας κάνει τις επιλογές του...

H βιομηχανία του ποτού έχει αντιληφθεί χρόνια τώρα ότι η κατανάλωση στην Ελλάδα δεν έρχεται από εκείνον που θα γυρίσει το βράδυ σπίτι, θα βγάλει το ειδικό ποτήρι για ουιίσκι και θα ρίξει μέσα τρεις γουλιές από ένα single malt. Έρχεται από την μαζική κατανάλωση σε bar, club και μπουζούκια.
Προφανώς, θα μου πεις.
Ακόμα και η διαφήμιση των ποτών διαχωρίζεται στον καταναλωτή των premium brands, στον οποίο πλασάρεται μια ακριβοθώρητη εικόνα ισχύος και δύναμης με την επιλογή του εκάστοτε ποτού, και στον μαζικό καταναλωτή, για τον οποίο δημιουργείται η εικόνα ενός ατελείωτου πάρτι.
Το θέμα είναι ότι από εκεί που κοροϊδεύαμε τους Άγγλους που γυρνούσαν κάθε βράδυ σπίτι τους λιωμένοι μετά την απογευματινή επίσκεψη στην pub, έχουμε καταντήσει όχι μόνο να γινόμαστε πανηγυρικά λιώμα αλλά να το κουβαλάμε στο στήθος μας σαν παράσημο.
Κοίταζα το timeline μου στο Twitter και το news feed στο Facebook μια Κυριακή πρωί. Πρέπει να είδα πάνω από 9 φωτογραφίες παρανοϊκού μεθυσιού – party time – πες το όπως θες και σίγουρα πάνω από 40 status updates και tweets του τύπου '...πω πω ρε φίλε πόσο λιώμα έγινα'...
Το λυπηρό είναι ότι δεν είμαι 18 χρονών ούτε οι φίλοι μου και αυτοί που ακολουθώ είναι 18. Γιατί σε εκείνη την ηλικία το καταλαβαίνω το να νιώθεις μάγκας με ένα ποτήρι παραπάνω. Να σε πιάνει hangover μετά από μερικά υποβρύχια και να παίρνεις όλους τους φίλους σου το πρωί τηλέφωνο να διηγηθείς το κατόρθωμά σου.
Γι' αυτό άλλωστε είναι αυτή η ηλικία. Για να πειραματιστείς, να δοκιμάσεις, να καταστραφείς και να το εξιστορήσεις. Ούτε τότε είναι μαγκιά το να γίνεις λιώμα αλλά πρέπει να το κάνεις. Πρέπει να το ζήσεις. Και πρέπει να μάθεις τα ποτά όπως μαθαίνεις και όλα τα άλλα στη ζωή για να αποφασίσεις ποιό ποτό σου αρέσει, ποιό αντέχεις και ποιό δεν θα ξαναπιείς ποτέ.
Το να είσαι όμως 25 ή 30 ή 40...50! χρονών και να διαλαλείς ότι χθες το βράδυ κατέβασες μισό μπουκάλι είναι γελοίο
Θες να το κάνεις; Κάν' το και μπράβο σου. Δικαίωμά σου. Αλλά εμένα μου φαίνεται ότι δεν έχεις κάποιον καλύτερο τρόπο για να διασκεδάσεις.
Κι εγώ μπορεί να κάτσω ένα βράδυ σπίτι μου και να πιω 2 ποτήρια από ένα καλό ρούμι, να βγω σε ένα bar και να παραγγείλω μερικά ποτήρια τζιν, να παίξω χαρτιά με τους φίλους μου και να τελειώσουμε την κάβα του σπιτιού, να πάω σε μια συναυλία και να μαζεύω 300 γραμμάρια καθαρού αλουμινίου από τα κουτάκια της μπίρας.
Αλλά δεν το θεωρώ μαγκιά μου.
Το ποτό δεν είναι αυτοσκοπός. Θα πιω επειδή μου αρέσει το ποτό και μου αρέσει να δοκιμάζω νέες γεύσεις. Αλλά θεωρώ τουλάχιστον αστείο να πρέπει ντε και καλά να πρέπει να πιεις για να περάσεις καλά. Να είσαι σε μια παρέα και να οφείλεις να λιώσεις για να είσαι αποδεκτός.
Δεν θα ηθικολογήσω για το κατά πόσο επικίνδυνο είναι να πίνεις και να οδηγείς. Εξάλλου αν στηθεί ένα σοβαρό αλκοτέστ έξω από οποιοδήποτε parking οι μισοί θα πρέπει να περάσουν αυτόφωρο. Ο καθένας κάνει τις επιλογές του.
Απλά με ενοχλεί να ακούω τύπους να υπερηφανεύονται για το πόσα μπουκάλια άνοιξαν χθες το βράδυ στον Πασχάλη Τερζή, να ξανακούω ιστορίες για εκείνο το βράδυ που είναι τόσο μάγκας οδηγός αυτός που έφτασε κύριος σπίτι παρά τον στόλο υποβρυχίων που κατέβασε και να επιχειρηματολογώ κατά εκείνων που λένε ότι αν δεν πιεις, δεν πρόκειται να περάσεις καλά το βράδυ σου.
Μπορείς να περάσεις καλά και με ένα μόνο ποτό. Να το εκτιμήσεις όσο απολαμβάνεις μια οσκαρική ταινία ή ένα γκουρμέ γεύμα. Και να αφήσεις τους υπόλοιπους να πίνουν και να ξαναπίνουν μέχρι να στερεψούν όλα τα δένδρα αγαύης στη Γουαδελαχαρα...