Με τόσο πάθος γίνεται οξύ…

Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν αγαπά την ελευθερία του; 

Το ασταμάτητο εράνισμα ευκαιριών και εμπειριών έχει τόση χάρη, όλοι το ξέρουν. 

Είναι η ζωή όλη ξέχειλη σε μια κούπα απ’ την οποία πίνεις με θόρυβο… ναι, 

διαστέλλεις την ύπαρξή σου, φτάνεις σε τόση ελαφρότητα… 

το δίλημμα μεταξύ της ελευθερίας σου και της ζωντανής σχέσης 

που αναζητάς με τόσο πάθος γίνεται οξύ… όμως από ένα σημείο 

και μετά, χωρίς ουσιαστική δέσμευση μεταμορφώνεσαι σ’ ένα αβάσταχτο είναι. 

Αιθέριος ναι, αλλά διάφανος δε, αφού η ουσία σου αναλίσκεται σιγά-σιγά 

στην ασταμάτητη λαφυραγώγηση εμπειριών κατά βάθος μοναχικών. 

Σαν τους σπόρους που τους σκορπίζει ο άνεμος, και που αν δεν πέσουν κάτω 

να χωθούν μες στη γη, να ενωθούν μαζί της για να φυτρώσουν, 

σαπίζουν άσκοπα και χάνονται. Αυτονομία ήδέσμευση ένα ψεύτικο δίλημμα λοιπόν;