Επώδυνος εγωισμός...

Ωδή στην οδύνη της αθέλητης μοναξιάς...

Της κοινής θάλασσας μέσα στην οποία θα σκορπίσουν οι στάχτες όλων μας. 

Σε μία θάλασσα, ένα νερό, αλμυρό, αφιλόξενο.

Μια προσωποποιημένη κραυγή του αβυσσαλέου πάθους... 

για όλες τις προηγούμενες φθαρτές ζωές που αντιστράφηκαν 

προσφέροντας πόνο στα δύστυχα αυτιά του εγωισμού. 

Του ήδη επώδυνου εγωισμού!