Προ πάντων στην αφή

Ήμουν δεν ήμουν πέντε χρονών, αφ’ ότου ορισμένοι τύποι δίτροχων μου άρεσαν εξαιρετικά. Αλλά για μερικά απ’ αυτά ήτο τόσο ξεχωριστή η προτίμησή μου και τέτοια συγκίνηση αισθανόμουν όταν τα έβλεπα, όταν με 'επλησίαζαν', μου 'μιλούσαν' και μάλιστα τα χάιδευα, ώστε σήμερο να νιώθω πως η αγάπη μου γι’ αυτά ήτο κάτι περισσότερο ή κάτι διαφορετικότερο από κοινή και απλή αγάπη. Στην αρχή αυτή η αγάπη ήτο στην αίσθηση, προ πάντων στην αφή γιατί μ’ άρεσαν κατά προτίμηση τα κόκκινα... Το αίσθημα του αρμονικού συνόλου και της έκφρασης φαίνεται ότι δεν το είχα στην αρχή ή το είχα πολύ αδύνατο, ίσως και διαφορετικό...

Αφιερωμένο απλά, στους Δημήτρη και Σταμάτη για το χθές και το κάθε μέρα, μίας, φιλίας