Δεν έχω συρτάρια...
Την ώρα που κάνεις κάτι και σου αρέσει εσένα πάρα πολύ και είσαι ενθουσιασμένος, έχεις την ψευδαίσθηση ότι θα αρέσει σε όλους το ίδιο. Δεν είναι ότι μπορώ να προκαθορίσω τι αρέσει στον κόσμο και τι θα ήθελαν... Μάλιστα, όποτε μπαίνω στη διαδικασία να σκέφτομαι τέτοια πράγματα, δε νομίζω ότι μου κάνει και πολύ καλό... Είναι, μία ναρκισσιστική πράξη, αυτό. Οπότε δεν το σκέφτομαι ποτέ έτσι. Λέω ότι εφόσον εγώ αισθάνθηκα αυθεντικός εκείνη την ημέρα που φωτογράφιζα ή που έγραφα, είμαι σίγουρος ότι θα υπάρξουν άνθρωποι που θα τους αρέσει πολύ αυτό... Μπορεί να μην είναι οι ίδιοι που τους άρεσε κάτι άλλο ή μπορεί να είναι οι ίδιοι μετά από λίγο καιρό ή δεν ξέρω τι άλλο – ποτέ δεν το ξέρω αυτό. Και φαντάζομαι ότι ο καθένας έχει δίκιο απ’ την πλευρά του... Εγώ ξέρω ότι ποτέ, δεν έχω αναρτήσει ούτε μία φωτογραφία η οποία να μη με άγγιζε πραγματικά... Όσες φωτογραφίες δε με αγγίζουν, τις πέταξα. Δεν έχω συρτάρια...
2 σχόλια:
Συμπλέοντας με τα κύματα
κι όμως κόντρα σ'αυτά
πετάς
πετώντας τα βάρη
τα περιττά...
Κάποιος,κάποτε μου είπε: "ποτέ μην πετάξεις κάτι που δημιούργησες"
ίσως απο προσωρινή έλλειψη αυτοπεποίθησης,ή απο προσωρινή συναισθηματική ή ψυχολογική φόρτηση,τις πετάμε,
κι'εγώ αυτό κάνω και συμφωνώ μ'αυτά που γράφεις,
μήπως όμως φίλε manivesto κάνουμε κάποιο λάθος,και τα πεταμένα κάποτε να μας άγγιζαν;
Aνασυντάσοντας το κείμενό σου μου βγήκε αυτό το αποτέλεσμα:
"Την ώρα που κάνεις κάτι και σου αρέσει εσένα πάρα πολύ και είσαι ενθουσιασμένος...θα υπάρξουν άνθρωποι που θα τους αρέσει πολύ αυτό..."
Δεν ξέρω...
Δημοσίευση σχολίου