Το Λαρνάκι...

Το Λαρνάκι το 1945 και μέχρι το 1972 ήταν ένα πλούσιο διβάρι ή κάπως έτσι το ονόμαζε η έκθεση που το απέρριψε ως χώρο κατασκευής του Ναυστάθμου του Πολεμικού Ναυτικού που κατασκευάστηκε τελικά στη Σαλαμίνα. Ήταν ένας από τους πέντε σημαντικότερους ιχθυοαναπαραγωγικούς σταθμούς της Μεσογείου, άρα και παγκόσμιας βαρύτητας οικότοπος.
Το 1972 η εταιρία εξόρυξης βωξίτη, μπάζωσε παράνομα τον κόλπο σε συνεργασία με τοπικούς συνεργάτες τοπικούς άρχοντες, δημόσιους λειτουργούς κ.λ.π. που σήμερα βρίσκονται σε ανάλογες θέσεις (ή απόγονοί τους) παρέχοντας στον «απόγονο» της ίδιας εταιρίας παρόμοιες υπηρεσίες. Ο τουρισμός είχε φανεί δυναμικά στην περιοχή, οι Δελφοί ανήκαν (και ανήκουν και σήμερα) στις τέσσερις, πέντε σημαντικότερες περιοχές της Ελλάδας και η ανάπτυξη ήταν ξέφρενη. Η παράνομη ανάπτυξη των εγκαταστάσεων όμως συνεχίστηκε, με την κρίση πετρελαίου φέρανε «συμπτωματικά» και όλα τα σαπιοκάραβα να πλένουν τα αμπάρια στο Κρισσαίο νεκροταφείο. Όταν έφυγε το τελευταίο πλοίο το 1985 (είχαν ολοκληρωθεί και οι περισσότερες εγκαταστάσεις στο Λαρνάκι) έφυγε μαζί και ο τελευταίος τουρίστας από τους βιομηχανικούς πια Δελφούς . Κανένας δεν τιμωρήθηκε για αυτό το έγκλημα μέχρι σήμερα.