Μπορεί, λοιπόν, οι λαοί να έχουν τους ηγέτες που τους πρέπει, ξέρουν όμως και να τιμωρούν όπως πρέπει. Εμείς σ΄ αυτό το μήνυμα σταθήκαμε όταν αποθεώναμε μαζί με τους άλλους θεατές την τρίωρη παράσταση τουBridge Project για την οποία τόσα και τόσα γράφτηκαν και θα γραφτούν ακόμα.
Ρόλος δύσκολος και επώδυνος για τον ηθοποιό που τον υποδύεται ο Ριχάρδος Γ’ και εμπειρία μοναδική για το κοινό που τον παρακολουθεί, καθισμένο στις πέτρινες καυτές κερκίδες της Επιδαύρου, χωρίς μαξιλάρι επί τέσσερις ώρες καθώς έχει πάει νωρίτερα για να βρει μια θέση κάπου μπροστά, για να βλέπει από την μειονεκτική κερκίδα Β όπου του έλαχε να βρει εισιτήριο, καθότι μη επώνυμος.
Έχουμε και λέμε:
Η παράσταση είχε στηθεί έτσι ώστε να αναδεικνύει τον μεγάλο πρωταγωνιστή Κέβιν Σπέισι σε μια πραγματικά ανεπανάληπτη ερμηνεία που δέσποζε στη σκηνή του θεάτρου. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις αυτή την ερμηνεία που επιστρατεύει και το τελευταίο κύτταρο του σώματος για να το θέσει σε κίνηση και να αποδώσει τη ραδιουργία, την κυνικότητα, το θυμό και τα καταχθόνια σχέδια που εφαρμόζει για την επικράτησή του Ριχάρδου στην εξουσία. Όμως χωρίς τους ηθοποιούς ο Σπέϊσι δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε να αποδώσει το μέγιστο. Το ό,τι το θέατρο είναι υπόθεση συνόλου και όχι του πρωταγωνιστή, το επιβεβαιώνει περίτρανα για πολλοστή φορά και η σκηνοθεσία του Σάμ Μέρτενς.
-Το σκηνικό απέτυχε στην αποστολή του. Ήταν ίσως το μοναδικό τρωτό σημείο της παράστασης. Ο μινιμαλιστικός χώρος με τις πολλαπλές επαναλαμβανόμενες πόρτες που μεταφέρθηκε από τη σκηνή του OldVic, παρά τις περικοπές του υπέστη, παρέμεινε ένα μεγάλο κουτί το οποίο στερούσε στο κοινό τη δυνατότητα όρασης στη σκηνική δράση από τις κερκίδες Β-Φ και Κ-Λ. Επιπλέον δεν έδινε στο αργολικό θέατρο την υπαίθρια επιβλητική του διάσταση. Είναι προφανές ότι εάν η παράσταση είχε σχεδιαστεί για την Επίδαυρο το σκηνικό θα ήταν τελείως διαφορετικό.
http://anyte.blogspot.com/
Η παράσταση είχε στηθεί έτσι ώστε να αναδεικνύει τον μεγάλο πρωταγωνιστή Κέβιν Σπέισι σε μια πραγματικά ανεπανάληπτη ερμηνεία που δέσποζε στη σκηνή του θεάτρου. Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψεις αυτή την ερμηνεία που επιστρατεύει και το τελευταίο κύτταρο του σώματος για να το θέσει σε κίνηση και να αποδώσει τη ραδιουργία, την κυνικότητα, το θυμό και τα καταχθόνια σχέδια που εφαρμόζει για την επικράτησή του Ριχάρδου στην εξουσία. Όμως χωρίς τους ηθοποιούς ο Σπέϊσι δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε να αποδώσει το μέγιστο. Το ό,τι το θέατρο είναι υπόθεση συνόλου και όχι του πρωταγωνιστή, το επιβεβαιώνει περίτρανα για πολλοστή φορά και η σκηνοθεσία του Σάμ Μέρτενς.
-Το σκηνικό απέτυχε στην αποστολή του. Ήταν ίσως το μοναδικό τρωτό σημείο της παράστασης. Ο μινιμαλιστικός χώρος με τις πολλαπλές επαναλαμβανόμενες πόρτες που μεταφέρθηκε από τη σκηνή του OldVic, παρά τις περικοπές του υπέστη, παρέμεινε ένα μεγάλο κουτί το οποίο στερούσε στο κοινό τη δυνατότητα όρασης στη σκηνική δράση από τις κερκίδες Β-Φ και Κ-Λ. Επιπλέον δεν έδινε στο αργολικό θέατρο την υπαίθρια επιβλητική του διάσταση. Είναι προφανές ότι εάν η παράσταση είχε σχεδιαστεί για την Επίδαυρο το σκηνικό θα ήταν τελείως διαφορετικό.
http://anyte.blogspot.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου