Πόσο αλλάξαμε την ομορφιά του ουρανού...

Άνοιξη του 1969,στα παιδιά τότε, άρεσαν πολύ οι βόλτες στους ερημικούς, εκείνα τα χρόνια, δρόμους δίπλα στις αλάνες. τους άρεσε να χαίρονται τις χρυσαφένιες ανοιξιάτικες λιακάδες της Αθήνας χαζεύοντας τα χαμολούλουδα που στόλιζαν τις άκρες των δρόμων και τις αλάνες ή κοιτώντας απλά τον ουρανό και τα σύννεφα. τις εποχές εκείνες ο ανοιξιάτικος ουρανός της Αθήνας γέμιζε από χαρταετούς, τα χρώματα των οποίων συνδυάζονταν με το γαλάζιο και το άσπρο του ουρανού, δημιουργώντας πολύ όμορφες εικόνες. Τα τότε με διαφορά ηλικίας, επικοινωνούσαν αρκετά αρμονικά... Ατημέλητα, φορούσαν απλά ότι τους βόλευε. 'ακουγαν ασυνήθιστη μουσική, αδιαφορούσαν για τις διάφορες μόδες και τα είδωλα της εποχής, διάβαζαν περίεργα βιβλία και γενικά τους ενδιέφεραν πράγματα που συνήθως οι μεγάλοι, τους τα απέρριπταν...
Τα παιδιά τότε, δεν νοιάζονταν και πολύ...
Το απόγευμα ήταν ηλιόλουστο,πάντα(!) πρέπει να ήταν κατά τις έξι όταν παρατήρησαν ένα μαύρο στρογγυλό αντικείμενο, με φαινομενική διάμετρο περίπου ίδια με αυτή της σελήνης, που έπεφτε αργά - αργά, αφήνοντας πίσω του μια στήλη από πολύ πυκνό, μαύρο καπνό. υπολόγισαν ότι δεν θα ήταν πάνω από δυο - τρία χιλιόμετρα μακριά τους και όχι πάνω από πεντακόσια μέτρα ψηλότερα από το έδαφος, αν και δε μπορούσαν να είναι σίγουροι, δεν υπήρχαν σταθερά σημεία αναφοράς που θα βοηθούσαν.
Το γεγονός τους έκανε βαθιά εντύπωση. Tι μπορεί να ήταν;
Η σκέψη του μετεωρίτη απορρίφθηκε αμέσως και φυσικά δεν είχε εκραγεί κανένα αεροπλάνο στον ουρανό. Τα αερόστατα δεν καίγονται αλλά εκρήγνυνται, άσε που λόγω του καλαθιού θα έπεφταν σαν βαρίδια στο έδαφος, ενώ τα μπαλόνια με υδρογόνο δεν αφήνουν καπνό, ούτε και είναι τόσο μεγάλα.
Οσο και να προσπάθησαν δεν κατάφεραν να βρουν μια λογική εξήγηση. 'Ακουσαν με προσοχή τις ειδήσεις εκείνο το βράδυ μήπως και άκουγαν κάτι που θα τους βοηθούσε να φωτίσουν το μυστήριο αλλά τίποτα. Τα παιδιά δεν είπαν τίποτε σε κανένα. Το γεγονός εντάχτηκε στον κόσμο τους ανάμεσα σε άλλα μυστήρια. έναν κόσμο που φωτιζόταν έτσι κι αλλιώς από το φως του θαυμαστού και του - ούτως ή άλλως - ανεξήγητου, έναν κόσμο στον οποίο κατέφευγαν συχνά για να βρουν δύναμη να αντιπαλέψουν την καθημερινότητα.
Στα χρόνια που ακολούθησαν... συζητούσαν μεταξύ τους για το περιστατικό, ιδίως την 'ανοιξη, όπως υπαγόρευαν οι νόμοι του συνειρμού, χωρίς ποτέ να καταφέρνουν να δώσουν ικανοποιητική εξήγηση.
Είκοσι και πλέον χρόνια αργότερα. το αυτοκίνητο ροβολούσε τεμπέλικα στο (κατά σύμπτωση) ανοιξιάτικο πρωινό. Μέσα...τα παιδιά, είχαν πιάσει κουβέντα, συζητώντας για τα παλιά.
"Εμείς,τα χρόνια εκείνα φτιάχναμε μεγάλα αερόστατα από χαρτί και τους βάζαμε από κάτω ένα τενεκέ γεμάτο με στουπιά, βουτηγμένα στο πετρέλαιο. όταν βάζαμε φωτιά, ο ζεστός αέρας γέμιζε το χάρτινο μπαλόνι και τα αυτοσχέδια αερόστατά μας πετούσαν πολύ ψηλά, μερικές φορές μάλιστα ο άνεμος τα παράσερνε χιλιόμετρα μακριά"...
Εκείνο το βράδυ,το παιδιά... πλημμυρισμένα από συγκίνηση τα θυμήθηκαν ότι κάποιο δειλινό, μία αιωνιότητα πριν την ξέγνοιαστα, αθώα και ανυποψίαστα για το τι τα περιέβαλλε, είδαν ένα μαύρο ufo που τα ταξίδεψε πολλές φορές σε τόπους γεμάτους μυστήριο και σαγήνη.
Και όταν και σήμερα ακόμα, συζητούν για το φλεγόμενο αντικείμενο που έπεφτε αργά από τον ουρανό, ούτε ίχνος από τη μαγεία και τη σαγήνη της τότε εποχής, αυτή,έχει χαθεί!