manivesto1956: Ουκ άπειρος δυσσυνέτων διαγραμμάτων έστι

Δευτέρα 31 Ιανουαρίου 2011

Ουκ άπειρος δυσσυνέτων διαγραμμάτων έστι

Διοτίμα... ιέρεια από την αρχαία Μαντίνεια της Αρκαδίας, αναφέρεται στο πλατωνικό «Συμπόσιο» σαν σοφή γυναίκα, που δίδαξε στον Σωκράτη, κατά ομολογία του ίδιου τα μυστήρια του Έρωτος ως πόθου και ως κινήτρου για το ωραίο και το αληθινό. Γνώστρια της πυθαγόρειας αριθμοσοφίας, κατά τον Ξενοφώντα δεν ήταν άπειρη των πλέον δυσκολονόητων γεωμετρικών θεωρημάτων. Η Διοτίμα ήταν η ιέρεια εκείνη που έκανε τον καθαρμό των Αθηναίων μετά το λοιμό του 429 π.Χ.

5 σχόλια:

Christina είπε...: Επεί και εν ώι εν έκαστον των ζώων ζην καλείται και είναι το αυτό, οίον εκ παιδαρίου ο αυτός λέγεται έως αν πρεσβύτης γένηται- ούτος μέντοι, ουδέποτε τα αυτά έχων εν αυτώι, όμως ο αυτός καλείται,αλλά νέος αεί γιγνόμενος, τα δε απολλύς, και κατά τας τρίχας και σάρκα και οστά και αίμα και ξύμπαν το σώμα, και μη ότι κατά το σώμα, αλλά και κατά την ψυχήν, οι τρόποι, τα ήθη, δόξαι, επιθυμίαι, ηδοναί, λύπαι, φόβοι, τούτων έκαστα ουδέποτε τα αυτά πάρεστιν εκάστωι, αλλά τα μεν γίγνεται, τα δε απόλλυται, πολύ δε τούτων ατοπώτερον έτι ότι και αι επιστήμαι μη ότι αι μεν γίγνονται, αι δε απόλλυνται ημίν, και ουδέποτε οι αυτοί εσμεν ουδέ κατά τας επιστήμας, αλλά και μία εκάστη των επιστημών ταυτόν πάσχει. ό γαρ καλείται μελετάν, ως εξιούσης εστί της επιστήμης. λήθη γαρ επιστήμης έξοδος, μελέτη δε πάλιν καινήν εμποιούσα αντί της απιούσης μνήμην σώζει την επιστήμην, ώστε την αυτήν δοκείν είναι. τούτωι γαρ τωι τρόπωι παν το θνητόν σώζεται, ου τωι παντάπασι το αυτό αεί είναι ώσπερ το θείον, αλλά τωι το απιόν και παλαιούμενον έτερον νέον εγκαταλείπειν, οίον αυτό ην, ταύτηι τηι μηχανήι [ω Πέτρε, φημί,] θνητόν αθανασίας μετέχει, και σώμα και τάλλα πάντα, αθάνατον δε άλληι, μη ουν θαύμαζε, ει το αυτού αποβλάστημα φύσει παν τιμά. αθανασίας γαρ χάριν παντί αύτη η σπουδή και ο έρως έπεται...

[Περί ύβρεως και άλλων δαιμόνων...]; 31 Ιανουαρίου 2011 στις 8:34 π.μ.
manivesto είπε...: ...κι αν δεν έλεγε την αλήθεια
εμαρτύρει ο δαίμων του για τις πράξεις του...; 31 Ιανουαρίου 2011 στις 11:10 π.μ.
σταθης είπε...: μανιβεστο, εισαι γιγαντας, εισαι τεραστιος, εισαι πελωριος!; 31 Ιανουαρίου 2011 στις 12:15 μ.μ.
dip είπε...: Ωωωωωω!!!!! "Αυτοαποκάλυψις"; 31 Ιανουαρίου 2011 στις 4:02 μ.μ.
manivesto είπε...: Aυτόαποκάλυψη(!)... διαρκής αυτό-καταστροφή! Καταστρέφουμε δηλαδή συνεχώς τις εικόνες που πάμε να χτίσουμε για τον εαυτό μας...; 31 Ιανουαρίου 2011 στις 4:59 μ.μ.

Δημοσίευση σχολίου

art-manifesto

Τι είναι τέχνη;

Ίσως ένα από τα δυσκολότερα ερωτήματα που άφησε αναπάντητα ο αιώνας που πέρασε. Όσο καιρό η τέχνη εθεωρείτο «απο-μίμηση» της φύσης ή ως ανθρώπινη προσπάθεια προσέγγισης του ωραίου, όλα έβαιναν καλώς.

Όταν όμως κάποιοι Γερμανοί φιλόσοφοι, με πρώτο και καλύτερο τον Χέγκελ και τις γνωστές παραδόσεις του περί Αισθητικής, άρχισαν να ζητούν από την τέχνη την αποκάλυψη της αλήθειας, τα πράγματα δυσκόλεψαν.
H τέχνη δεν μπορεί σε καμιά περίπτωση να αποτελέσει απο-μίμηση της φύσης, δήλωνε ο Σοπενχάουερ, αφού την ξεπερνά. Ο Νίτσε, δε, έβλεπε στην τέχνη την οριστική αποδοχή, ευλογία και θεοποίηση της ανθρώπινης ύπαρξης· θεωρούσε την τέχνη ξελογιάστρα και ελιξίριο ζωής. Από τότε οι ορισμοί της τέχνης δίνουν και παίρνουν. Δεν υπήρξε καλλιτέχνης που να μην έχει έναν δικό του ορισμό της τέχνης. Υπάρχουν, λοιπόν, τόσοι ορισμοί όσο και καλλιτέχνες. Το λιγότερο.

Είναι γεγονός πάντως ότι η τέχνη εξελίσσεται τόσο γρήγορα, ώστε συχνά είμαστε αναγκασμένοι να αποδεχθούμε μορφές της, για τις οποίες δεν έχουμε προλάβει καν να δημιουργήσουμε έννοιες. Πέραν τούτου, κάτι που σήμερα προκαλεί την οργή ή το γέλιο, αύριο ενδεχομένως να αποκαλείται αριστούργημα και να θαυμάζεται από εκατομμύρια ανθρώπους. H ιστορία της τέχνης είναι γεμάτη τέτοια περιστατικά. Ας θυμηθούμε τα έργα των Ντεγκά, Μανέ, Μονέ, Ρενουάρ, που η κριτική της εποχής τους τα χαρακτήρισε «ιμπρεσιονιστικά», μια έννοια που σήμερα αποτελεί σταθμό στην ιστορία της τέχνης, ενώ τότε εθεωρείτο «βρισιά».

Με τα χρόνια φαίνεται πάντως πως οι καλλιτέχνες κουράστηκαν· κατάλαβαν ότι με το να προσπαθούν να ορίσουν την τέχνη, μοιάζουν με τους χωρικούς του μεσαιωνικού παραμυθιού που ήθελαν να γεμίσουν τον ήλιο σε σακιά. H αλήθεια είναι ότι κατέληξαν να ασχολούνται με κάτι διαφορετικό από το καλλιτεχνίζειν, δηλαδή το φιλοσοφείν. Άφησαν, λοιπόν, αυτή την επίπονη δουλειά στους ειδικούς, τους φιλοσόφους, και έπαυσαν να απαιτούν αναγνώριση για το έργο τους, αμφισβητώντας ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό. Με αυτό το σκεπτικό, από τον Μεσοπόλεμο και έπειτα, οι καλλιτέχνες δηλώνουν ότι το κάθε αντικείμενο αξίζει να γίνει τέχνη· με το που το κοιτάζει κανείς γίνεται έργο τέχνης. Ήγουν, το καθετί μπορεί να είναι τέχνη και ο καθένας μας καλλιτέχνης.Γιατί, λοιπόν, να επιμένουμε να ορίσουμε «τι είναι τέχνη»; Τι θα κερδίσουμε; Δεν είναι καλύτερα να εμμένουμε στην όποια θέση έχουμε ή δεν έχουμε και να υπολογίζουμε ότι ακόμη και αυτοί που συμφωνούν μαζί μας,είναι πολύ πιθανόν να μη μας καταλαβαίνουν?