Πάνω στην 'γέρικη' Vespa που γίνεται η σκιά του αναβάτη της,
μια σκιά, μία σιλουέτα φινετσάτη και σίγουρα όχι και τόσο ιπποτική κι αέρινη...
Σύμβολο της πιο ωμής πραγματικότητας του παρελθόντος που...
δεν καταλαβαίνει άλλη γλώσσα απ’ τη δική της,
της δικής της σοβαρής, γλυκιάς και ξένοιαστης, εποχής!
Κι έτσι όπως ο Πάντσο συντροφεύει τον Δον Κιχώτη μέχρι το τέλος,
υπενθυμίζοντάς του το αναίτιο της κάθε μάχης...
Έτσι και για τη Vespa και τον, γιατί όχι, σημερινό αναβάτη...
ο πύργος είναι χάνι, οι γίγαντες ανεμόμυλοι, τα άλογα πρόβατα... Και όχι το αντίθετο. Τυπικό δείγμα του μέσου ανθρώπου της εποχής της,
για τον οποίο η σκέψη και η αναζήτηση αποτελούν αμαρτία...
αναλώνει τη ζωή του 'ανούσια',
ενδιαφερόμενος μονάχα για την πραγματική, υποκειμενική ευχαρίστηση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου