Ποιος θα τολμήσει το μεγάλο βήμα;

Δεν θα ήταν παράλογο εάν θα υποστήριζε κάποιος πως εκατομμύρια χρόνια ανθρώπινου πολιτισμού σήμερα τερματίζουν. Και αυτό γιατί ο πολιτισμός θέλει συνεχή πρόοδο και εξέλιξη. Χρειάζεται συνεχώς νέες ιδέες που να του δίνουν τροφή για να μπορεί να αναπτύσσεται και να αποκτά διάρκεια. Σήμερα όμως υπάρχουν νέες ιδέες που να μπορούν να τον βγάλουν από τη στασιμότητα και να τον κρατήσουν στη ζωή;

Σε μία εποχή που κανένας δεν επιθυμεί να εργαστεί για τα κοινά, που οι αγωνιστές έχουν βολευτεί και εγκλωβιστεί στον νεοπλουτισμό τους, που οι επιστήμονες κρύβουν τα πειράματά τους για το παγκόσμιο «καλό» και που οι ονειροπόλοι σωπαίνουν χαμένοι πίσω από το γραφείο που τους τρώει τη ζωή, τι περιμένουμε; Τι περιμένουμε αρκούμενοι στο να περνάμε τη μισή μας ημέρα σε μία ανυπόφορη και ψυχοφθόρα εργασία και την υπόλοιπη μπροστά από ένα κουτί, που αλίμονο κι αν καταλαβαίνουμε τι βλέπουμε;

Για μένα ο πολιτισμός μας είναι ένα τρένο που συνεχώς προχωράει πάνω σε ράγες, που φτιάχνουν άνθρωποι, και διασχίζει ορίζοντες. Σήμερα, φυλακισμένοι όλοι μέσα στη σύγχρονη ζωή, αδιαφορούμε για τις ράγες και έτσι το τρένο αντιμετωπίζει τον κίνδυνο να τσακιστεί.

Ποιος άραγε θα είναι αυτός που θα μπορέσει να ξεφύγει από τη φυλακή της τρελής πόλης για να σώσει την ανθρωπότητα; Και άραγε θα καταφέρει να αντιμετωπίσει τους δύο μεγάλους κίνδυνους που εγκυμονούν; Ή να τον πατήσει το τρένο που θα περάσει από πάνω του, τη στιγμή που θα ανοικοδομεί τις ράγες, ή να μείνει μόνος;

Ποιος θα είναι αυτός, λοιπόν, που θα τολμήσει το μεγάλο βήμα;