Tο κορυφαίο, το αφετηριακό λάθος της (αντι)παιδαγωγικής αντίληψης που διαπνέει τα σχολικά βιβλία λογοτεχνίας είναι ότι τα λογοτεχνικά κείμενα που συστήνονται στους μαθητές παρουσιάζονται σαν να έχουν μια εγγενή αξία, την οποία αυτοί οφείλουν ν΄ αναγνωρίσουν. Την ίδια τη λογοτεχνία τα παιδιά καλούνται να την αντιμετωπίσουν ως κάτι αυτονόητα σημαντικό, άσχετα με το πόσο τα αγγίζει ή τα αφορά. Με τον τρόπο αυτό ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά αντίστασης του νεαρού ατόμου εναντίον αξιακών κωδίκων που αισθάνεται πως του επιβάλλονται εκ των άνω, από το «σύστημα».
3 σχόλια:
Τίποτα δεν οφείλουν. Και σε κανέναν. Έχουν το δικό τους κριτήριο. Και σπάνια ντρέπονται γι αυτό. Εκτός εαν, ο ενδιάμεσος κρίκος, παραείναι σκουριασμένος για να επιτελέσει το ρόλο του, την πόρτα ν'ανοίξει... σ'αυτήν την περίπτωση ο αρνητισμός ή η γελοιοποίηση είναι επακόλουθο λογικό...
Κι ετερότητα,η διαφορετικότητα
των αξιακών κωδίκων;
Αυτή είτε υφίσταται είτε όχι, δεν αφορά μόνο στη λογοτεχνία. Η τελευταία, αντίθετα με άλλα πεδία,αφήνει πολύ μεγαλύτερο χώρο ανοιχτό να πει κανείς "δε μ άρέσει, δεν το βρίσκω ωραίο ή σημαντικό", ή στο μαθητή να προτείνει "ακούστε, θα σας διαβάσω αυτό που το θεωρώ πιο σπουδαίο , φρέσκο,σημερινό" ή "είναι ωραίο" άσχετα με το πού βρίσκεται ένα κείμενο ή αν και το "Υπουργείο" συμβαίνει,ομοίως, να το θεωρεί σημαντικό ...
Δημοσίευση σχολίου