Σύνταγμα ήταν και πέρασε...

Το τραγικό σ’ αυτή την χώρα δεν είναι ότι τα χάσαμε όλα, ότι κρεμάσαμε τα όνειρα μας στην αποθήκη, ότι ποτέ πια δεν θα νιώσουμε περήφανοι για αυτό που μας έκαναν με το ζόρι να νιώσουμε από παιδιά, αλλά ότι ούτε η απόγνωσή μας δεν πουλάει πια. Ακόμα και αν ράψουμε το στόμα μας, ακόμα και αν λουστούμε με βενζίνη, ακόμα και αν κάνουμε απεργία πείνας μέχρι θανάτου, ακόμα και αν κάνουμε κατάληψη στο νομίμως δικό μας άσυλο, θα είμαστε αόρατοι. Είναι σκληρό τώρα που τα βλέπουμε όλα ξεκάθαρα μπροστά μας κανείς, μα κανείς, να μην μας βλέπει...