Τόλμησε να το διαβάσεις... 'αδοπανά'...

Το rock n roll στην Ελλάδα το γνωρίσαμε με την μορφή μικρού δίσκου (45αρι).
Η πρώτη εικόνα που είχαμε από rock 'n roll σε αυτή τη χώρα... τη δεκαετία του 60.
Και σιγά-σιγά δεν υπήρχε γειτονιά, δεν υπήρχε σχολείο που να μην έχει γκρουπάκια.
Όλοι θέλανε να παίξουν σε μουσικό γκρουπ...
Βεβαίως αυτό ενισχυόταν και δισκογραφικά γιατί, όταν άρχισε να κυκλοφορεί
η πρώτη ελληνική ποπ στα 45αρια, το όνειρο κάθε πιτσιρικά ήταν...
πότε θα κόψει δίσκο...
Κατά συνέπεια, μέσα από τα σχολικά γκρουπάκια,
από τα γειτονικά γκρουπάκια, με την βοήθεια των παραγωγών της εποχής
τα ταλέντα γίνονταν 'σταρ'... είδωλα στόν νεαρόκοσμο...
που σε μια νύχτα και μόνο, ως γνωστοί μεγάλοι σταρ ήταν ικανοί
...να φτιάχνουν, να απογειώνουν ή να διαλύουν συγκροτήματα!
Στην συνέχεια το καθεστώς των συνταγματαρχών καλλιέργησε...
το 'οι αλήτες ακούνε rock'... και το ελληνικό rock, ατόνησε...
Οι μυθικοί παραγωγοι, Γιάννης Πετρίδης και Νίκος Μαστοράκης...
κρατούν ζωντανή τη 'σκηνή'...
όπου Ολύμπιανς, Άιντολς, Πελόμα, Πώλ, Νιρβάνα, Νοστράδαμος, Πρόκες...
τζαμάρουν ακατάπαυστα!
Η μεταπολίτευση μόνο καλό δεν κάνει στην ελληνική rock σκηνή...
οι μουσικό-πολιτικάντηδες υιοθετούν τις χουντικές αντιλήψεις...
προσθέτοντας μια λέξη στο 'οι αλήτες ακούνε rock', ...'σχεδόν'!
προκειμένου να σώσουν τα παχυλά μεροκάματα τους...
Και είναι γεγονός, τα πήραν όλα!
Ο από τη χούντα ταλαιπωρημένος λαός... τους καλοπλήρωσε !!!

Έτσι την ίδια ώρα που η Φαραντούρη γέμιζε στάδια, 

τα παιδιά με τα μαλλιά και με τα μαύρα ρούχα θα συνωστίζονται 

σε δωμάτια πλακιώτικων σπιτιών, τα πρώτα ροκ στέκια. 

Με κυλιόμενες πέτρες λοιπόν θα ροκάρουν ο Πουλικάκος, η Σπυριδούλα, 

ο Ηρακλής και η Λερναία Ύδρα, ο Σταύρος Λογαρίδης, ο Γιώργος Πιλάλας, 

κι ο Νικόλας Άσιμος, που μαζί με την τρέλα τους θα διαμορφώσουν το χώρο συνάντησης μιας όλο και πιο απαιτητικής ροκ νεολαίας.

Κι αν οι παραπάνω αποτελούσαν την αθώα λίγο πολύ παιδική ηλικία της ελληνικής ροκ, με το χιούμορ να την καθιστά ανατρεπτικά αυτοσαρκαζόμενη και σαρκαστικά ανατρεπτική, ήρθε η τρυφερή φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου για να θυμίσει

πως το ροκ δεν είναι παιδί των λουλουδιών, αλλά άνθος του κακού...

Μηδενιστικό και απαισιόδοξο, τρυφερό και βίαιο, οργισμένο και ηττοπαθές, 

το “Φλου” αποτέλεσε επιτέλους έναν καλό ελληνικό ροκ δίσκο.

Ακολουθώντας τη μοίρα των τριών “J” (Janis Joplin, Jimmy Hendrix, Jim Morison) προτύπων τους, ο Παύλος κι ο Νικόλας Άσιμος θα γίνουν οι... 

αθάνατοι Έλληνες ροκ ήρωες, πολύ γρήγοροι για να ζήσουν, 

πολύ μικροί για να πεθάνουν... 

από ηρωίνη ο πρώτος, με μια θηλιά στο λαιμό ο δεύτερος...

Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 έχει πια διαμορφωθεί η ελληνική ροκ σκηνή, 

με στέκια, συναυλίες και χιλιάδες οργισμένους οπαδούς, 

τα περίφημα 'φρικιά', αδύνατο να ενταχθούν στον ασφυκτικό έλεγχο

του κομματικού κράτους και της εμπορικής διασκέδασης της ντίσκο ή του σκυλάδικου. Χουλιγκάνοι με μακριά μαλλιά και αμάνικο τζην μπουφάν με τη σημαία

του αμερικανικού νότου κεντημένη στην πλάτη οι νέοι προλετάριοι των πόλεων εκστασιάζονται το ίδιο με το Smoke on the water και...

τη φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας. 

Είναι η εποχή που οι 'αυτόνομοι' στα πανεπιστήμια νικούν στις συνελεύσεις την ΚΝΕ 

και δημιουργούν το επικό κίνημα των καταλήψεων του ’79.

Γίνονται και οι πρώτες συναυλίες ξένων ροκ συγκροτημάτων που κατά κανόνα αρχίζουν και τελειώνουν με σύγκρουση με την αστυνομία που υποψιαζόταν για πρόκληση 

σε στάση ακόμα και τους συνονόματούς της, τους Police του Στινγκ, 

μετατρέποντας το χώρο γύρω από το φιλόξενο γήπεδο του Σπόρτινγκ σε πεδίο μάχης.

Ο ήχος της ελληνικής ροκ από τη μια παρέμενε συντηρητικά πιστός στα πιο καθαρόαιμα αμερικανικά πρότυπα και από την άλλη εμφανίζεται συχνά παντρεμένος με στοιχεία από τη δημοτική και λαϊκή μουσική παράδοση. Δεν είναι μόνο ο Σαββόπουλος, είναι και οι Σώκρατες με το “Φως”. Ακόμη και το πρώτο ελληνικό συγκρότημα μεταλλικού ροκ, το εύγλωττο “Βαβούρα Μπαντ”, θα παρουσιάσει στις συναρπαστικά καταστροφικές συναυλίες του, μικρά αριστουργήματα ηπειρώτικης σκληρής μεταλλικής ροκ μουσικής!

Η νέα δεκαετία είναι η δεκαετία της ωριμότητας αλλά και των διλημμάτων για την ελληνική ροκ: νέα συγκροτήματα με καλύτερο ήχο, καλύτερους στίχους, καλύτερες συνθέσεις βρίσκουν ευκολότερα συναυλιακούς χώρους και στούντιο για ηχογραφήσεις, που δεν κάνουν πια την ηλεκτρική κιθάρα ν’ ακούγεται σαν τενεκές και το μπάσο 

σαν κομμένη εξάτμιση...

Ταυτόχρονα παλιότεροι καλλιτέχνες υιοθετούν τον όχι πια και τόσο νέο ήχο της ροκ 

και αναβαφτίζονται σ’ αυτήν: Οι 'Φατμέ', ο Βαγγέλης Γερμανός, ο Λάκης (με τα Ψηλά Ρεβέρ) Παπαδόπουλος, ο Νίκος Ζιώγαλας, οι αδελφοί Κατσιμίχα, οι 'Τερμίτες' 

και οι 'Μουσικές Ταξιαρχίες', ξεχωρίζουν ανάμεσα τους καινούργιους 

ενώ ο Παπακωνσταντίνου και ο Κηλαϊδόνης ανάμεσα στους παλιούς διαμορφώνουν 

μια καινούργια σκηνή που φέρνει το ροκ από τα υπόγεια και σκοτεινά δωμάτια 

στα μικροαστικά σαλόνια των μη προνομιούχων. 

Η ελληνική αριστερά και ειδικά η ευρωαριστερή εκδοχή της έχει επιτέλους αποδεχτεί και εν μέρει υιοθετεί τη ροκ κουλτούρα, προσφέροντας πολιτική στέγη 

στα σταλινοφρικιά ενώ το ΠΑΣΟΚ, ήδη στην εξουσία... 

ιδρύοντας το Υφυπουργείο Νέας Γενιάς, επενδύει στη νεολαιίστικη κουλτούρα. 

Τα ΜΑΤ και το ξύλο στους χώρους συναυλιών, το συνηθισμένο σκηνικό της προηγούμενης δεκαετίας, θα επαναληφθεί και τώρα, μόνο που η 'αλλαγή' συνδυάζει το μαστίγιο των επιχειρήσεων 'Αρετή' με το καρότο των παροχών προς τη νεολαία...

αρκεί η τελευταία να μην αντιδρά.

Ο δρόμος προς την εμπορευματοποίηση, 

την ενσωμάτωση και την αδρανοποίηση 

της ελληνικής ροκ έχει ήδη ανοίξει...

Το ροκ γίνεται της μόδας όπως και η ανώδυνη αμφισβήτηση: 

'έγινε της μόδας η αναρχία, φρίκεψε και η κουτσή Μαρία' 

θα γράψει κάποιος σ’ έναν τοίχο, την επιφάνεια που ήδη φιλοξενεί ένα μεγάλο κεφάλαιο της αντιεξουσιαστικής λογοτεχνίας της εποχής...

Οι Satore είναι ένα γκρουπάκι, σήμερα, τώρα, που το αποτελούν παιδιά, 

συμμαθητές απ' το σχολείο...
κατόπιν σπούδασαν μουσική... και επιστρέφουν εκεί που γνωρίστηκαν...
Στο σχολείο!
Αυτή τη φορά όχι για να γράψουν έκθεση ή για καμιά κοπανούλα...
Αλλά για την πρώτη τους συναυλία...
έτοιμοι, ταλαντούχοι, μουσικά μορφωμένοι να 'εκφραστούν'
...ως επαγγελματικό συγκρότημα απέναντι σε ένα κοινό κι ένα χώρο...
που τους 'γνωρίζει' από... μαθητές !

Έτσι λοιπόν οι Satore... στις 23 Σεπτεμβρίου,
Παρασκευή στις οκτώ και μισή το βράδυ,
στο... 16ο Δημοτικό Σχολείο Νέας Ιωνίας στην Αλσούπολη...
'ξετιλιγουν' το ταλέντο τους...
Με ...ελληνικό στίχο και δική τους μουσική,
του Γρήγορη Μουνδρέα που παίζει και κιθάρα στο γκρουπ,
στα ντραμς είναι ο Αλέξης Θωμίδης, ο Γιάννης Λαθουράκης στη κιθάρα, στο μπάσο ο Γιώργος Κατσιάμπας και με φωνητικό δίδυμο, τον Τεό Θέο και την Μαρία Μάνεση...
Οι Satore δεν είναι δικτυωμένοι στα γρανάζια των εταιριών παραγωγής
μα ούτε και στα στα κόλπα της 'TV-βούλας', δηλαδή είναι...
στην απ' έξω...και φυσικά δεν έχουν κάνει δίσκο... ακόμα!